Tworzenie miodu wrzosowego wymaga wyjątkowego procesu. Istnieją dwie metody wytwarzania miodu: poprzez prasowanie własnych plastrów przez pszczoły oraz poprzez zastosowanie prasy ekstrakcyjnej. Proces ten jest jednak bardzo drogi i rzadko spotykany. Oprócz kosztów, usuwanie miodu może być zniechęcającym zadaniem.
W przeciwieństwie do innych miodów, miód wrzosowy jest gęsty i lepki. Żelowa konsystencja utrudnia pszczołom odparowanie miodu. W związku z tym wypływanie miodu trwa dłużej. Wynika to również z dużej zawartości wilgoci. Zazwyczaj zawartość wilgoci w miodzie wrzosowym wynosi od 19% do 23%. Ta wysoka wilgotność związana jest również z procesem fermentacji.
Kwiaty wrzosu zaczynają kwitnąć pod koniec sierpnia i są ostatnim źródłem nektaru dla pszczół. Pojawiają się jednak tylko na krótko. Obumierają po trzech-czterech tygodniach. Z tego nektaru, wraz z enzymami zawartymi w ślinie pszczół, powstaje miód wrzosowy.
Ule pszczół są następnie przenoszone na wrzosowiska. W tym momencie większość pszczół jest gotowa do zimy. Podczas lata pszczoły ciężko pracują, aby zgromadzić zapasy miodu. Kiedy sezon się kończy, pszczoły przechodzą w naturalny spadek. W Szkocji większość pszczół już przygotowuje się do zimy.
Aby przygotować ule do zbiorów, pszczelarze umieszczają na plastrach startowe paski podkładu. Następnie pszczoły ostrożnie pakują miód do plastrów. Następnie pszczoły używają swoich skrzydeł do rozprowadzenia syropu. Po napełnieniu plastrów miodem wrzosowym, umieszcza się je w lnianym worku. Następnie za pomocą prasy do owoców ściska się worek. Powstały miód przechowywany jest następnie w spożywczym wiadrze plastikowym z przykrywką.
Miód wrzosowy znany jest również jako miód z kwaśnego drzewa, miód z awokado, miód z pianki łąkowej. W rzeczywistości jest jednym ze składników szkockiego likieru o nazwie Drambuie. Miód jest słodki, pikantny i ma wyjątkowy smak. Jego kolor może wahać się od ciemnego bursztynu do czerwonawo-pomarańczowego. Tradycyjnie używa się go do tradycyjnych deserów. Jest również dobry na trawienie.
Miód wrzosowy jest rzadkim przysmakiem. Najczęściej sprzedawany jest w postaci surowej, a nie przetworzonej. Aby powstał miód wrzosowy, pszczoły muszą mieć ciepło, aby miód dojrzał. Krzew wrzosowy rośnie w specyficznych siedliskach w całej Szkocji i Europie Północnej. Popularnym siedliskiem miodu wrzosowego są wrzosowiska. W Europie Zachodniej również jest on powszechny. Można go wykorzystać do wielu różnych potraw. Na przykład jest pyszny na jogurcie greckim. Pyszny jest również na lodach.
Miód wrzosowy ma intensywny aromat. Jest on podobny do smaku pęczków świeżej szałwii. Smak nie jest szczególnie słodki, ale jest pikantny i ostry. Miód wrzosowy jest również bogaty w antyoksydanty i mangan. Te dwa składniki odżywcze są znane z tego, że pomagają w problemach sercowo-naczyniowych i trawiennych, takich jak wysokie ciśnienie krwi i cukrzyca. Miód zawiera również polifenole, które są cząsteczkami antyrakowymi, które odstraszają cząsteczki wolnych rodników. Jest również bogaty w białko.
Podobne tematy